Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 410.jpg

po twarzy — niech pan pożyczy odemnie. To są moje własne pieniądze, ja sobie uskładałam na kostyum letni, ale to mi pan jeszcze na czas odda, no! — błagała go prawie, z wielką serdecznością.
 — Dziękuję, Kama, bardzo dziękuję, ale pieniędzy mi nie potrzeba, mam!
 — Nie prawda. Proszę pokazać pugilares.
 A gdy się wzbraniał, wyciągnęła mu szybko pugilares z kieszeni i zaczęła w nim przewracać, ale jeszcze szybciej spostrzegła w nim swoją fotografię.
 Patrzyła na niego długo i słodko, rumieniec zwolna powlókł jej szyję i twarz, oddała mu pugilares i szepnęła bardzo cicho:
 — Ja pana kocham za to, kocham! Ale fotografię wziął pan z cioci albumu, aha!
 — Kupiłem u fotografa.
 — Nieprawda!
 — Kiedy pani nie wierzy, to wychodzę.
 Dopędziła go przy drzwiach i zastąpiła mu drogę.
 — Ale pan nikomu nie pokazuje tej fotografii?
 — Nikomu.
 — I zawsze pan ją nosi przy sobie?
 — Zawsze, ale nigdy na nią nie patrzę, nigdy.
 — A nieprawda! — wykrzyknęła energicznie. — Weźmie pan pieniądze?
 — Czasem tylko patrzę, ot tyle, o!
 Ujął jej obie rączki i obie gorąco obcałowywał.
 Wyrwała się zaraz, uciekła do drzwi saloniku, rozczerwieniona i zadyszana wołała:
 — Pan jest taki mocny jak niedźwiedź! nie cierpię pana, nienawidzę.