Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 436.jpg

 Moryc Welt obejrzał się dookoła, ale nie spostrzegł nigdzie, bo Borowiecki pozostał przy karecie Lucy, zatrzymanej wraz z innemi na Rynku, bo w wązkiej uliczce tłum nie mógł się pomieścić odrazu.
 — Karl, nachyl się lepiej, bliżej! — szeptała Lucy.
 — Tak dobrze? — pytał również szeptem Karol, wsadzając pół głowy w okno karety.
 — A czy tak dobrze? — szeptała, całując go silnie w ucho.
 — Bardzo!...
 Cofnął głowę i stał oparty ramieniem o drzwiczki karety.
 — Czemu oni nie ruszają? — jęczała z głębi karety ciotka, towarzysząca Lucy.
 — Muszę już panią pożegnać.
 — Jeszcze chwilę, proszę o rękę.
 Rzucił oczami na sznur powozów stojących w jednej linii i podał ją nieznacznie, zasłaniając sobą ten ruch.
 Podniosła ją szybko do ust, ucałowała mocno i pogłaskała sobie brodę i szyję jego palcami.
 — Waryatka! — szepnął, odsuwając się od okna na dozwoloną względami towarzyskimi odległość.
 — Kocham cię, Karl! Przyjdź dzisiaj koniecznie, chcę ci coś powiedzieć bardzo ważnego! — szeptała cicho i purpurowe usta płonęły jej i wysuwały się do pocałunków, a oczy błyszczały promiennie.
 — Do widzenia paniom! — wyrzekł głośno.
 — Mąż mój przyjeżdża jutro, może pan o nas nie zapomni! Przyjdź!
 — Przyjdę! — rzucił szeptem, kłaniając się z powagą.
 Odnalazł przyjaciół i zwrócił się zaraz do Moryca.