Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 437.jpg

 — Możebyśmy pojechali zaraz z cmentarza na kolej, co?
 — Bawełna przyszła rano! Masz pieniądze?
 — Mam, chcę zaraz wykupić.
 — Kiedyż uwalniasz się od Knolla?
 — Jestem już wolny zupełnie. Jutro pójdziemy szczegółowo obejrzeć budynki.
 — Dobrze, bo na jutro zamówiłem majstra, za kilka dni będzie można już wziąć się do murowania.
 — Gdzie Maks?
 — Matka mu bardzo chora, obawiam się, że znowu będziemy mieli pogrzeb.
 — Śmierć ma jednak swoje dobre strony — zauważył Kurowski.
 — Chyba tylko bezmyślność, z jaką zamiata mechanicznie potrzebnych i niepotrzebnych.
 — Co to dzisiaj ludzi odpoczywa za darmo.
 — Mylisz się, Knoll zapowiedział, aby z list płacy wykreślono im połowę dnia. Uznał, że mogą wypoczywać z wdzięczności dla zmarłego.
 — Odbiją sobie część kosztów pogrzebowych. Muszę to samo polecić testamentowo swoim spadkobiercom. Cóż Myszkowski tak dumacie?
 — Że jest głupio.
 — Nie martwcie się, bo i bez was było tak samo. Umarł, cóż robić! „Ząb śmierci dotknął go palcem swoim, jak mówi Eklezyasta”. Śmierć to jest „passives genie”.
 — Nie o to mi chodzi, Bucholc jest już ausgespilt! — pociągnął ręką po gardle — a mnie się chce iść na piwo i nie mam z kim.