Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 020.jpg

 — Karczmarek chce wydzierżawić chociażby, potrzebuje majątku dla zięcia.
 — To się jutro umówimy.
 — Cugowe konie weźmiesz do Łodzi, czy sprzedasz?
 — A pocóżbym brał stare klaki.
 — Ale dziadek się do nich tak przyzwyczaił — mówił smutnie sopran.
 — To się odzwyczai. Dzieciństwa zawsze ci się trzymają. To może i przeflancować pół ogrodu do Łodzi, możebyś chciała zabrać i krówki swoje i kureczki i gąski i prosiaczki — byłby cały komplet.
 — Jeśli sądzisz, że drwiny powstrzymują mnie od zabrania tego, bez czego obyćbym się nie mogła, to się mylisz.
 — Nie zapomnij-że zabrać i portretów rodzinnych. Senatorom rzeczypospolitej musi być tęskno tam na strychu, do znalezienia się w Łodzi — brzmiał szyderczy głos.
 Sopran nic nie odpowiedział.
 Słychać było jakby bardzo ciche łkanie, ale tak ciche, że wydawało się Maksowi, jakby bełkotem strumienia płynącego za ogrodem.
 — Anka, przebacz mi! Nie chciałem robić ci przykrości. Taki jestem zdenerwowany. Przebacz mi, Anka, nie płacz.
 Maks ujrzał, że Karol wyskoczył do ogrodu, no i to również zobaczył, że dwa białe ramiona wyciągnęły się do niego z okna i że ich głowy bardzo blizko były siebie.
 Nie patrzył i nie słuchał więcej.
 Zamknął okno i położył się spać, ale sen nie