Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 025.jpg

 — A ruszaj-no żwawo.
 — Adyć się rucham!
 — A gruszeczki będą, co?
 — A będą, co nimają być.
 — A oberwiesz bestyo, co?
 — Ja tam nie obrywam — burknął chłopak, nierad z przypomnienia.
 — A przeszłego roku, kto to zjadł „panny”, he?
 — Franciszków Michał a nie ja!
 — Wiem, wiem, bo dostałbyś tak, że niech cię ręka Boska broni! „Miała babuleńka kozła rogatego.” Kosiu, kosiu! — zawołał i zaczął gwizdać na kosa, siedzącego w klatce na zewnątrz okna.
 Kos wyjął głowę z pod skrzydła, otrzepał się, nasłuchiwał chwilę to jednem, to drugiem uchem, skoczył na wyższy pręcik i wesoło odgwizdywał swojemu panu, ale umilkł zaraz, bo się rozlewał w powietrzu świegotliwy, dźwięczny głos sygnaturki z klasztoru, którego wieże i szereg okien widać było z ogrodu nad płaskimi dachami miasteczka.
 — Waluś, do klasztoru! odwiedzimy księdza Liberata, a żwawo bestyo.
 — Adyć się rucham, jaże mi kulasy stergły.
 Pojechali ścieżką, biegnącą z ogrodu nad rzeką, pomiędzy łąkami, z nad których zwłóczyły się resztki mgieł, niby poszarpane strzępy muślinów, wskroś których migotały fantastyczne skręty jaskółek, świergocących w szalonym locie.
 Drugi bocian chodził z wielką powagą po łąkach i raz po raz zanurzał ostry dziób w zielonej trawie, wyciągał żabę, podnosił szyję do góry i połykał z namaszczeniem.