Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 035.jpg

niesłychanie sympatyczny, ksiądz bardzo rozumny i t. d., aż Karol zdziwiony podniósł na niego oczy.
 — Cóż ty za koziołki wyprawiasz? Wczoraj zachwycałeś się wsią, dzisiaj ziewasz i chcesz uciekać do Łodzi; wczoraj tych dwóch nazywałeś ludźmi z operetki, dzisiaj zaś bronisz ich.
 — Bo mi się tak podoba! — zawołał rozczerwieniony Maks i ruszył w głąb ogrodu, ale zawrócił natychmiast pośpiesznie, bo Anka z ganku wołała:
 — Panowie, czas iść do kościoła.
 Zapomniał o zdenerwowaniu, o złości, o nudzie, tylko patrzył na Ankę, która stała na ganku i naciągała długie białe rękawiczki.
 Była dzisiaj prześliczną w jasno-kremowej sukni bardzo lekkiej, zarzuconej niesłychanie delikatnym deseniem blado-fiołkowym, pasek i kołnierz miała tak samo blado-fiołkowe, kapelusz wielki, płaski, ubrany niezapominajkami i gazą białą.
 Była tak prześliczna, takim dziwnym urokiem młodości, siły i szlachetności promieniały jej szare oczy, że Maks nie wiedział co mówić dalej.
 Szedł obok czas jakiś i uspokoiwszy się nieco, obrzucił wzrokiem fabrykanta, jej suknię i szepnął bardzo poważnie:
 — To twoja „Brylantyna”, Karol! Doskonała w kolorze.
 — I świetnie się pierze — dodała Anka, rozśmieszona jego słowami.
 Poczuł się dotkniętym jej śmiechem, więc się odsunął nieco i patrzył na szeroką uliczkę miasteczka, przez którą szli do kościoła.
 Miasteczko było nędzną osadą, zamieszkałą prze-