Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 038.jpg

z pogardliwą pobłażliwością i bawił się przekręcaniem licznych pierścionków na palcach.
 — Długo pan tu zabawi?
 — W nocy wyjeżdżam, bo mój żyd nie dał mi dłuższego urlopu.
 — A gdzież pan teraz pracuje?
 — W kantorze Grossglücka, ale to chwilowo tylko.
 — Puścił pan węgiel?
 - Nie. Mam kantor na Mikołajewskiej, bo Grosglück swój czarny interes sprzedał Kopelmanowi, a u tego parcha nie chciałem być. Czy panowie macie już dostawę węgli do swojej fabryki? — zapytał ciszej, pochylając się ku Karolowi.
 — Jeszcze nie — odpowiedział Maks.
 — Jakie pan daje warunki? — zapytał Karol chłodno.
 Stach przysiadł na grobie obok niego i szybko zaczął pisać w notesie i obliczać, aż w końcu podsunął papier pod jego oczy.
 — Za drogo! Brauman o siedm i pół kopiejki daje taniej na korcu.
 — Złodziej i oszust! Da panu za to na wagonie dziesięć korcy mniej — zawołał cicho Stach.
 — Pan myślisz, że się tego węgla nie będzie sprawdzać u mnie, czy co?
 — Wyważy się nawet więcej, bo przecież Brauman nie napróżno zlewa węgiel wodą przed wysyłką.
 — Być może, ale kto mi zaręczy, że pan tego samego nie będziesz robić?
 — Dobrze, dam panu po cenie takiej, jaką Brauman deklarował. Nie zarobię prawie nic, ale idzie mi bardzo o tę dostawę. Mówiłem już o tem z panem