Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 040.jpg

miasteczko i żółciły się łysinami piasków i wydm górzystych.
 — Nie słyszał pan, czy Neuman położył się? — zapytał Maks Stacha.
 — Już.
 — Zupełnie?
 — Nie, boczkiem tylko, na jakie trzydzieści procent. Panowie tracą?
 — Mamy na nim cośkolwiek — i machnął niecierpliwie ręką.
 — Możebym znalazł kogo, coby pańskie pretensye nabył, ma się rozumieć, jeśli tanio i z dobrym procentem dla mnie.
 — Cóż u dyabła, we wszystkiem pan „robi”?
 — I w niektórych innych rzeczach! — zawołał głośniej i ze śmiechem Wilczek.
 — Pan dobrze zna Kurów? — zagadnął Maks, aby odwrócić rozmowę z interesów, bo Karol niechętnie spoglądał na Wilczka i milczał uparcie.
 — Ja się tutaj urodziłem, tutaj pasałem ojcowskie gęsi i bydlątka, tutaj brałem po grzbiecie postronkiem, ksiądz Szymon mógłby o tem obszerniej pomówić. A, pan może nie wierzy, że ja pasałem bydło? — zapytał ironicznie, widząc zakłopotaną minę Maksa.
 — Trudno mi w to uwierzyć, patrząc na pana.
 — Ha, ha, ha! to mi pochlebia. Pasało się bydlątka, pasało! brało się postroneczkiem po plecach, kalikowało się ojcu na organach, czyściło się ojcom w klasztorze buty, zamiatało się nietylko kościół! różnie bywało. Nie wstydzę się tego zupełnie, bo i co to pomoże, fakt pozostaje faktem, a zresztą, doświadczenie to kapitał umieszczony na procent składany.