Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 048.jpg

się zakasał — wołał ksiądz, pędząc za nimi z sutanną w garści, żeby mu nie przeszkadzała.
 Poszli razem, ale milczeli.
 Ksiądz miał twarz posmutniałą, wzdychaj chwilami i z melancholią spoglądał w przestrzeń.
 Widok księdza Liberata omroczył mu duszę smutkiem.
 W ganku kurowskiego dworu zastali już Zajączkowskiego, który coś pilno opowiadał panu Adamowi.
 — A, jest ten bisurmanin — szepnął ksiądz. — Jak się masz dobrodzieju, mój kochany! a co to, do kościoła nie chodzisz, o swoim proboszczu już zapomniałeś, he?
 — Nie zaczynałbyś ksiądz na nowo, bom i tak zły — mruknął szlachcic niechętnie.
 — A to ugryź psa w ogon. Widzisz go, będzie mi tu złością parskał jak kot.
 — A Panie Jezu Chryste, jeżelim zaczynał, bijże mnie — krzyknął, rozkładając ręce Zajączkowski.
 — No cicho, cicho. Daj gęby dobrodzieju mój kochany.
 — I chodźcie panowie, bo obiad na stole — zapraszała Anka.
 — Nie mogłeś, dobrodzieju, zaczynać od tego, ale z księdza wieczna przekora.
 Ucałowali się i w największej zgodzie siedli przy sobie do obiadu, który ciągnął się w milczeniu, bo Anka posmutniała i goniła oczami spojrzenia Karola, milczącego uparcie, Maks przyglądał się obojgu, pan Adam nawet mówił niewiele, a ksiądz z Zajączkowskim zajęci byli jedzeniem.