Strona:PL Stanisław Jachowicz,Ignacy Kraszewski-Bajki i powiastki 134.jpeg

ale rozumu mu nie nabił. Gawełek jakim był, pozostał. Miał już taką naturę.
 Raz gdy nikogo w chacie nie było a Gaweł na przyzbie siedział, zjawił się przed wrotami ubogi, ale tak strasznie goły, bosy, odarty, głodny, biedny, zapłakany, osłabły, że chłopcu okrutnie go się żal zrobiło. A jak mu jeszcze zaczął opowiadać o nieszczęściu swojem, Gaweł o wszystkiem zapomniał. Wziął go do chaty i co było w niej najlepszego, ojcowską koszulę, sukmanę, chodaki, czapkę, oddał wszystko. Obiad, który stał na przypiecku przygotowany, odgrzał i nim go nakarmił. Naostatek wiedząc gdzie jest ojcowski węzełek, groszy co było w domu oddał ubogiemu wszystkie, krom dwóch trzygroszówek.
 Napojony, nakarmiony, odziany, ubogi odszedł błogosławiąc chłopca, ale i śmiejąc się z niego potrosze...
 Wkrótce potem matka z ojcem nadeszli, a Gaweł im z wielką radością wyspowiadał się z tego co zrobił. Ojciec wpadł w okrutny gniew, tak, że go nawet matka pohamować nie mogła, począł syna kijem okładać okrutnie, grożąc, że go zasiecze jeżeli się kiedy w chacie pokaże.
 — Idź trutniu! — wołał — idź, gdzie cię oczy poniosą, giń marnie i niech cię nie znam!
 Gdy Gaweł miał już precz iść, matka się nad nim ulitowała i przez okno rzuciła mu dwie pozostałe trzygroszówki.
 Wziął je biedak zasmucony, i — co było robić? — ojciec, choć mu do nóg padał, słuchać nic nie chciał, musiał precz iść. Myślał sobie, jak się ojciec przegniewa, powrócę — i przebaczy. Ojciec zaś mówił — niech sam nauczy się dbać o siebie, inaczej nas zuboży i nic z niego nie będzie.
 Wyszedł tedy Gaweł na gościniec, popatrzał — dokąd tu mu iść?.. westchnął do Boga i puścił się gdzie oczy poniosą.
 Jeszcze się był niedaleko od wsi odsadził, gdy spotkał jednego ze swych braci.
 — A dokąd to?
 — W świat idę, ojczysko się pogniewało, nabił mnie i kazał precz iść, a na oczy mu się nie pokazywać.
 Starszy brat rozśmiał się i rzekł:
 — Dobrze ci tak, boś głupi. Jak rozumu nabierzesz, wówczas powrócisz.
 Odwrócił się od niego śmiejąc i poszedł.
 Trochę dalej pod gruszą, patrzy, siedzi brat drugi i pyta go:
 — Dokądże to?
 — A no, w świat, bo mnie ojciec wygnał precz.
 Drugi brat śmiać się też począł i powiada:
 — Szczęśliwej drogi, głupi Gawełku! Będzie nas mniej, to się lepiej najemy.