Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/147

Obecny tutaj mój przyjaciel Baryka jest, jakby to powiedzieć? — prawie bolszewikiem.
 — Tak? Pan? — zdziwiła się owa panna Karolina, mierząc gościa ostrem od stóp do głów spojrzeniem.
 — Żarty! — mruknął Baryka.
 — Jeszczem też normalnego bolszewika na oczy nie widziała...
 — A coś ty widziała »na oczy«, Karolino, dziewczę z pałacu białego na Ukrainie?
 — Jeszczem widziała oborę od strony twojego pałacu i pałac od strony twojej obory.
 — Muszę ci wytłómaczyć, Cezary, że panna Szarłatowiczówna, tu obecna Karolina, — takie imię chrzestne, — a no trudno! — defekt, — utraciła dobra swe ziemskie na Ukrainie, skoro tylko bolszewicy się narodzili. Była bowiem na pensyi w Warszawie, uczyła się geografii, algebry, — tak! — i stylistyki, kiedy jej dobra zabierano. Teraz zarabia na kawałek chleba. Karolina Szarłatowiczówna kury maca w Nawłoci.
 — Twoje kury, wielki magnacie!
 — Jest to przenośnia, właśnie stylistyczna, — wmięszał się do rozmowy młody księżulo, jest to pars pro toto. Karolcia zajmuje się nie tylko kurami...
 — Ale i gęsiami... — dorzucił Hipolit.
 — O, zaraz gęsiami, gęsiami!... — gorszył się młody księżyk.
 — A czyż się nie zajmuje gęsiami, krowami, cielętami, źrebiętami?... Stęskniłem się za nią, mój drogi pomidorze. Nieraz, — Cezary świadkiem! — leżąc w rowie, zaczynam marzyć i wyrażam słownie marze-

136