Strona:PL Szpieg.djvu/029

 — Co się tycze gratyfikacyj — odparł powoli naczelnik, daje się to tam różnie wedle tego jaką rybę ułowicie, a któż to wie jeszcze czy szczupak czy płotka?
 — Już proszę pana naczelnika spuścić się na mnie że człowiek będzie przydatny.
 — No, no, wypłacą ci tam dwieście złotych (tu zniżył głos naczelnik) tak jak zwyczajnie, wytrąciwszy na koszta kancelaryj....
 Porucznik spuścił głowę smutnie i spytał cicho:
 — Jakże proszę pana naczelnika?
 — Waćpan tam już wiesz.
 — Ale jeżeli wolno zanieść pokorną prośbę słowo honoru, panie Radco, że kawałka chleba w domu nie mam....
 Na słowo honoru uśmiechnął się naczelnik szydersko i odpowiedział:
 — Sameś sobie winien, nie statkujesz.... ale dość, waćpan wiesz że nie może być inaczéj. Sto złotych weźmiesz do rąk a pokwitujesz z dwóchset, i sza! To mówiąc zadzwonił, wszedł żywo kulawy mężczyzna z piórem za uchem w wice mundurku. Naczelnik mu coś poszeptał, i z nim razem odprawił porucznika żegnając go:
 — Idź, idź, moja duszeczko, a statkuj i bądź uczciwy....
 Po upływie krótkiego czasu porucznik i Maciéj Kuźma wyszli oba z domu przy Długiéj ulicy, a stolarz przybity i upokorzony nie mogąc zaraz pójść wyspowiadać się pod figurę Matki Boskiéj poleciał do domu czując jakby go kto gonił, myśląc że cały świat wie o jego sromocie.
 Porucznik trzymał w ręku owych trzydzieści srebrników za które szprzedał duszę ludzką a w su-