Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/334

 — Jest, tylko bardzo bezsilna. Niech się pani ubierze i tu przyjdzie.
 — A dlaczego Ela nic nie mówi? — nalegała Rózia.
 — Widzi pani, panna Ela trochę zemdlała, ale —
 Nie dokończył, w tej chwili bowiem Rózia w różowym szlafroczku i różowych pantofelkach, z rozpuszczonymi włosami, wpadła do pokoju; mimo całej dramatyczności położenia i mimo, że mu teraz było wszystko inne na myśli, Rdzawicz prawie szepnął: Jaka ona śliczna!
 — Elu! Mamo! — krzyknęła Rózia, przypadając do łóżka siostry.
 — Niech pani nie krzyczy! — szepnął Rdzawicz, biorąc ją silnie za rękę. — Mama tu przecież przyjść nie może i nie trzeba straszyć bez potrzeby ani jej, ani ojca, ani nikogo w domu. Niech pani da wodę kolońską, to jej natrzemy skronie, a przedewszystkiem niech jej pani rozepnie stanik.
 Rózia rozpięła stanik Eli, poczem stosownie do wskazówek Rdzawicza, tłumiąc płacz, starała się ją przywrócić do przytomności z pomocą wody kolońskiej i zwyczajnej. Ela jednak nie otwierała oczu. Wtenczas Rdzawicz przypomniał sobie, że kiedy jego opuszczała przytomność podczas rozmowy z Jadwigą Strzeliską, ona mówiła o eterze, jako o środku trzeźwiącym.
 — Czy jest eter? — zapytał Rózi.
 — Jest w apteczce.
 — Klucze są u panny Eli, prawda?
 — Tak, w stoliku.