Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 057.jpeg

mie stąpania, od których ziemia drżała i echo szło dudniące.
 — Dobrze tu z tem schroniskiem... Kabyśmy byli uciekli? — ozwało się dziewczę pierwsze, chcąc trwogę serca zagadać.
 — Ja raz tak szedł... od wołów, w nocy... Burza zdybała mię w lesie...
 — Jezus! toś ta miał...
 — Szedłech na ślepo, nie widzęcy. Co sie łysnęło, tom krok stąpił... Pierony biły...
 — Nie mów...
 Przeżegnała się, bowiem łyśnięcie dało się widzieć przez otwór. Zaniedługo huk się dobył i popłynął po lesie w dudnieniu.
 — Blizko kanysi.
 — Pójdę wyjrzeć na woły — rzekł pasterz.
 — Nie chodź! — strwożyła się.
 On też nie myślał iść. Tak sobie rzekł, chcąc śmiałości dodać sobie i dziewczęciu. Patrzeli w otwór, wyczekując nowej błyskawicy, aby się na czas przeżegnać.
 — Pokrapuje...
 — To chyba grad...
 — Nie, takie grube krople...
 — Czy nas tu nie zamoczy?...
 Podniosła głowę i pojrzała do góry.
 — Widzisz ty, i ptaszki tu są... i wywiórka!
 — Ciszej, niech se ta siedzą.
 — Dyć kazby ja ich wyganiała... Biedactwo...