Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 058.jpeg

Oni się tu przódy schronili, to mają przed nami pierwszeństwo.
 Znowu łysnęło — już wyraźniej. Oboje się przeżegnali, a pasterka, schylona, poczęła drżeć wiotkiem ciałem, jako ta młoda koralina w wietrze.
 — Boisz sie? — spytał ją ztkliwionym głosem.
 — Nie... nie boję sie przy tobie... — odrzekła, dygocąc jeszcze.
 Otoczył ją ramieniem nieśmiało.
 — Chciałabyś przy mnie być... tak zawdy...
 Głos mu drżał wzruszeniem serca, rozechwianego burzą i uczuciem.
 — Nie powiesz mi....?
 Skinęła jeno głową i przychyliła się ku niemu.
 Wzruszeniem opowici, milczeli, czując dygot serc swoich przy sobie. Widzieli się jakoby w chałupie — bezpieczni. Gdzieś tam daleko idzie burza — gdzieś tam daleko grzmi... Serca się tłuką — czują wzajemnie ich młoty — lecz chyba nie z zalęku.
 — Radaś mi choć troszkę?
 — Coż sie pytasz... przecie wiesz..
 Szeptają bardzo cicho — myśli się same słyszą.
 — Haźbieś...
 — Co, Józuś...
 Pieszczą się imionami swemi, muskają się niemi po sercach, niby miękkiemi piórkami. Wreszcie słowa wydają im się nijakie i zbędne — więc milczą, przytuleni do siebie, objęci szczęściem, jako powietrzem pachnącem.