Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 079.jpeg

lanką, widział kiedyś agrest leśny. Jeszcze zielony był. Nateraz może już dojrzał.
 Poszedł wrębem ku górze i wyspinał się po skałach i kłodach butwiejących aż pod sam wierch.
 Znalazł więcej, niż się spodziewał, bo prócz agrestu jeszcze parę krzaków pożyczek leśnych. Cierpkie były — ale w tym wieku smak nie przebiera.
 Rwał kosmate owoce agrestu i czerwone jagody pożyczek i wysysał z nich smaki łakomie. Dumał jeszcze urwać ponadto i zanieść bratom młodszym do chałupy.
 Naraz odskoczył z przestrachem —: obaczył koło krzaka czarną z łańcuszkiem na grzbiecie żmiję, wyciągającą ku niemu pyszczek z widełkowatym języczkiem.
 Już go odeszła ochota na agrest. Zabrał się z nawrotem i zeszedł na dół, ku polance.
 Woły jeszcze źwiękowały. Więc położył się opodal w cieniu i odpoczywał.
 Słońce przechyliło się z południa — upał w powietrzu był wielki, tak, iż go włada w członkach odchodziła.
 Leżąc na wznak na trawie, przymknął nużone światłem oczy i dumał, że uśnie na chwilę. Ale wyobraźnia nosiła go, jak piórko lekkie, wiatrem porywane. Najczęściej zalatywał za wierch — na polany. Widział pasterzy, baraszkujących w skwarze przypołudnia, i Kasię wśród nich jak słonko