Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 094.jpeg

 — Co sie mam bać!
 — Cie! Jaki śmiały! — chichotała.
 Wojtuś, całkiem już przyośmielony, postanowił odważnie powiedzieć jej... Ważył w myśli: co — jak... I z drżeniem ledwo spytał:
 — Widziałaś mie, jak ech pasł na Płoscanie?
 — Ba, dyć nieraz.
 — I ja cie tyz widział... codzień.. jak-eś gnała...
 Więcej jej nie umiał powiedzieć. Wszystko to już zresztą przeszło i nic z tego niema. Teraz radość w sercu z jej widoku wszystko przykryła. Słowa zbytnie.
 Patrzył w jej oczy bijące weselem, w jej usta rozchylone, jako kwiat do słonka, i strasznie dobrze mu było.
 — Coz tak patrzys? — śmiała się. — Jesce mie urzeknies...
 — To odcynię...
 — Byś umiał!
 — Naucę sie od ciotki...
 Śmiała się, szczerze rozbawiona, a Wojtuś już w niebie widział się cały.
 — Ale jakiś ty wystrojony!... Ładnie ci w tym kapelusie. Jak druzba.
 — Bedzies mnie na druzbę prosić?
 — Bedę. Ino rośnij wartko.
 — Coz to — ja mały? — Dźwignął się i stanął przed nią, podwyższając się na palcach.