Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 021.jpeg

żliwe. Po co — myślał — zasmucać człowieka, skoro i tak inszego szczęścia nie ma. Niech się cieszy... I na dowód, że wierzy w ten skarb ukryty, spytał:
 — Jakże sie myślicie dobyć?
 — Ja ta już poradzę. Ino sie telo dorobię, żebych se kopaczkę sprawił... To już o resztę mniejsza.
 I z zaciętością ogromną zawołał:
 — Choćby mnie tu śmierć miała trafić, to nie spocznę, i muszę sie dokopać!
 Jakiś dziwny dreszcz owiał Franka. Ta dolinka miała wyraz, który niepokoił. Coś w niej było zaklętego, choć nie wiedzieć, co.
 — Trza iść w górę — powiedział nieswojo.
 Podprowadził go Jantek i nie mógł się mu dość nagadać o swoich nadziejach. Pierwszego człowieka spotkał, co go nie wyśmiewał, to też chciał przed nim wszystkie myśli wypowiedzieć z serca.
 — Ale ja was jeszcze spotkam? — zapytał na końcu. — Bo chciałbych wam opowiedzieć o tym buku próżnym, abo, wiecie, o tej jedli...
 — To zaglądnijcie do mnie wieczór.
 — A kanyż wy nocujecie?
 — W kolebie.
 — O, to godne macie spanie. Ja ta zajrzę czasem. A nie bedzie wam za przeszkodą?