Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 053.jpeg

syłał brata, i błagał na wszystko w świecie, żeby go przyjęła. Obiecował se śmierzć zrobić. Powiada: «Wezmę kopaczki i zakopię sie»...
 — Cha! cha!
 — No i ona gwoli tego, żeby obrazy boskiej nie było, dała sie wreszcie upytać.
 — Tak sie zwykle historye kończą na tym padole... No, i coż tam więcej słychać?
 — O was opowiadają...
 — Aha, coż tam o mnie opowiadają?
 — Przeróżnie. Jedni mówią, że was jakaś płaneta pojęła...
 — Ci sie nie mylą.
 — Drudzy, że wam za ciasno było przy szwagrze...
 — I ci sie też nie mylą.
 — A insi znowu, ale to z zazdrości, bo sami pewnie chcieliby zarobić...
 — Coż takiego? powiedzcie.
 — Że was rozum odszedł.
 — Znać, że Suhaj żyje jeszcze... Widujecie go ta czasem?
 — Nie widuję prawie. Ja ta nie idę do urzędu, bo i nie mam po co, a do ranie też ta...
 — A od wójta spotykacie kogo?
 — Wiem już, o co wam zachodzi... Ja wam, moiściewy, nie umiem powiedzieć ani tak, ani owak, bo Hanki nie widuję, jak ino w kościele. Ale bywa, widziałach ją w ostatnią niedzielę,