Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 054.jpeg

wystrojona, jak zawdy, i nie znać po niej, żeby zbiedła.
 Franek odetchnął spokojem.
 — Ino wy sie nie oddalajcie bardzo — szepnęła, podchodząc bliżej — bo tam podobno trafiają sie insi..
 — Ktoż taki?
 — Ja ta nie wiem, taka słyna idzie. Ociec pono powiada, żeby ją rad wydać, a ludzie sie zlatują, bo i jest do czego. Rola, jak plebańskie pola...
 Po chwili dodała:
 — Podobno Michał od Cichańskich zaskradla sie koło niej...
 — Ten woli łeb?! — zawołał Franek. — Jakżeby on śmiał? Rozumu nie ma za grajcar...
 — Ale za to majątku bedzie miał za dziesięć stówek...
 Widząc, że go zmartwiła niechcęcy, poczęła się wymawiać.
 — Ja ta nie wiem, może to i bajtki...
 — Nie bedziecie wy na dole? — zapytał po chwili. — Możebyście byli dobrzy obaczyć sie z Hanką i powiedzieć...
 — Dyć wy sami możecie ją widzieć.
 — Kiedy nie schodzę na dół.
 — Ale tu, na borach... Już wczora zaczęli kosić, a jutro, jak da suszyć, bedą składać kopy. Mają tam i Sołtysowie, bo to spólne łąki...