Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 067.jpeg

 — Co ja sie też naczekała! — mówiła w płaczu. — Com sie nawyzierała daremno! Kielo nocy nieprzespanych, sam Paniezus wie i Matka Boska Pocieszna, bom sie nieraz godzinami przed nią naklęczała...
 Na wspomnienie tych utrapień nowy potok łez.
 — A przecie — rozpoczął Franek, gwałt zadając sercu — miałaś czas o inszych myśleć...
 — O nikim! Nieprawda!
 — Nie gadaliby mi ludzie.
 — To ludziom dajesz prędzej wiarę, niż mnie? Teraz, to już wiem, że mnie nie kochasz...
 — Hanka!
 — Przyczyny szukasz, aby sie oderwać, ale ja cię nie związała — mówiła obłędnie — możesz iść, kany zechcesz, ka ci sie podoba. Ja ci nie bedę zagradzała drogi. Ino skoczę do roztoki i utopię sie...
 Jakby chciała odrazu wykonać ten zamiar, zwróciła się ku roztoce i poczęła iść. Franek zmartwiał, przeląkł się i zabiegł jej drogę.
 — Hanuś! miej rozum...
 — Puść mnie! — zawołała. Coraz to większa rozpacz owładała nią.
 Ujął jej dłoń i począł z tkliwością przepraszać.
 — Daruj mi, bo ja nie wiem sam, co mnie nadeszło. Przecieżem z taką chęcią dążył na te