Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 086.jpeg

 — Trza mieć przeziorność wielką i uwagę, by sie nie dać łatwo podejść, trza mieć dużo siły, bo inaczej zrada może zwyciężyć, a wtedy... Panie ratuj, zachowaj od takiego końca. Byłaby to gospodarka, o jakiej sie ojcom naszym za życia nie śniło.
 — To też, jak wydacie Hankę, bedzie wam już lekcej. Uśmierzycie se głowę choć po jednej stronie i bodziecie mogli wtedy ślebodniej wójtować.
 — Dyć żeby Bóg dał...
 — Uważcie, że wam bedzie lekcej.
 — Trza jako radzić...
 — Końcem trza nadtem podumać.
 — Bo czas leci...
 — Nie stoi...
 — Piekło nie zasypia.
 — No to kiedyż myślicie naprawdę poczynać?
 — Czy ja wiem, moiściewy. Zeszłoby sie jaknajprędzej. Jadwent na ramieniu...
 — No to radźmy, kiedy tak...
 — Radźmy, w imię Boże...
 I radzili, jak dwa bogi zmurszałe od wieków, owinięte chmurami przed oczyma pasterzy, którzy, baraszkując swawolnie przy ognisku gasnącem, nie czują, ani wiedzą w uszczęśliwionych sercach, jaki los im gotują nieznane wyroki.
 Tak w chałupie zamrocznej radzili ojcowie.
 A o tym czasie Franek odprowadzał Hankę.