Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 163.jpeg

przypadkiem, to sie już musi z tym światem pożegnać. Potąd sie z nim pasuje, pokąd go nie zdławi. Tak, moiściewy...
 — To źle. Nie wiedzieć, czego sie strzedz...
 — Strzeżcie sie ziemnego ducha.
 — Ba, dyabliż wiedzą, którędy on chadza...
 — Ja wam też nie powiem nijak.
 — Opieka boska najpewniejsza...
 Dźwignął się Chudomięt i tym osądkiem zamknął gwarę, bo się ruszali do ścinania.
 Franek, zazwyczaj rozmowny, zmilknął jakoś i nie dał się długo wciągnąć do ich poobiednich gawęd. Zaczepiony pytaniem, rzucał słowo, częściej kiwnięciem głowy odpowiadał. Dziwili się niepomału, co go tak urzekło. I nieraz, idąc z góry na wieczór do chałup, mówili między sobą:
 — Już to nie ten Franek...
 — Widywaliście go dawniej?
 — Ba, dy nie raz, nie dwa...
 — Jak sie znalazł miedzy ludźmi, to końca mowy nie miał.
 — Może i temu teraz taki smutny, że sie od ludzi odstrychnął.
 — Coby! To nie to. Jemu cosi chybia... Jakaś planeta wisi nad nim i tak go osępia.
 — Ale też człek z niego walny! Ktoby wam drugi telo płacił?
 — Chyba jaki szlachcic może...
 — Ba! też dopiero szlachcic nie rad płaci.