Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 183.jpeg

 W te razy zadudniła po za ścianą ziemia — i do wnętrza wpadł Dyabeł z okrzykiem radości:
 — Jest! Jest! Jest!
 — Co takiego? — wszyscy się poporuszali.
 Dyabeł, ujrzawszy tylu niespodzianie chłopów, strwożył się i mimowoli cofnął się do progu. Przytem prawicę, w której dzierżył coś, szybko za siebie ukrył.
 Patrzyli nań pytająco, co go jeszcze więcej trapiło. Przyośmielił go Franek, który, powstając, rzekł:
 — Pójdźcież dalej... czego sie trwożycie? Przecie my tu sami swoi.
 Wtedy przewalczył obawę, zaszedł koło ściany bokiem i zbliżył się do Rakoczego. A rzucając ostrożnie spojrzenia ku pozostałym, zachycił się przed ich oczyma za Franka i pokazał mu strzelbę, którą z za plec nieznacznie wysunął. Ciemno było, bo stali od ognia zwróceni, i Franek jej nie mógł dokładnie obejrzeć. Myślał, że nabył strzelbę i przyszedł się pochwalić. A Dyabeł, patrząc to na niego, to na strzelbę, którą dzierżył w dłoniach, uśmiechał się, jak dziecko, któremu ktoś daruje zabawkę wyśnioną.
 — Jakżeście ją nabyli? — półgłosem zapytał.
 — Tsssy! — uciszał prędko, pokazując oczyma siedzących przy nalepie.
 Franek teraz pewnym był, że nabył strzelbę