Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 241.jpeg

tek, idący po ludziach, i na to dziecko tchnął swoim mrożącym wiewem.
 — Coż tobie, Maryś? Czy ci zimno?
 — Nie...
 — Samaś pasła?
 — Sama...
 — Może ci sie jeść chce?
 Nie odpowiedziała.
 — Rozodziej-że sie i weź se mleko z pod blachy. Mama ci tam ostawiła i kazała, żebyś se wzięła, jak przydziesz...
 Poczęła zgrabiałymi paluszkami rozplątywać węzeł łoktusy za szyją.
 — Poczkaj-że, bo nie dasz rady, ja ci rozwiążę...
 Rozodział ją pomału, przygarnął ku sobie i pogłaskał ją po włosach.
 — Moja też to pasterka... Cożeś to tak ujkowi nie rada?
 Zaczerwieniła się i nic nie umiała odrzec.
 Stała przy nim w cichości, i widać dobrze jej było, bo zabaczyła na piękne o mleku. Po jakimś czasie, skoro Franek na nowo rozpoczął myśleć o rzeczach swoich, podniosła główkę ku jego schylonej twarzy i wyszeptała:
 — Wiecie, ujku? Mama tatę bili...
 Franek popatrzał w jej oczy zlęknione.
 — Nie baj, nie, dziecko, to ci sie zdawało...