Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 050.jpeg

 — I nie powiesz do końca? — spytała.
 — Zaraz, zaraz...
 — Cóż ty tam widzisz? co tak patrzysz...
 — Widzę te przyczyny, dziecko, o jakich trudno pedzieć.
 — Matko Boska! Jakiś ty czasem dziwny... Ja cię sie pytam, o co wam z ojcem poszło?
 — O to, — zawołał gniewnie — że ociec twój chciałby wszystkim nakładać swoją wolę...
 — A ty swoją. No, trafiła kosa...
 — Tu nie ino o mnie idzie... Zrozum-że, Hanuś!
 — O, ja se ta sama z nimi dam radę... Nie bój sie!
 — Ale tu idzie o całą wieś...
 — A ciebie co wieś obchodzi? Widzicie wy! Przecieś ty nie wójt...
 Franek wyprostował się, chciał coś powiedzieć prędko, ale się pokonał. Szepnął tylko, patrząc w nią z wyrzutem:
 — To samo powiedział mi twój ociec...
 Widziała, że mu sprawiła przykrość. Ale czem? Napróżno łamała sobie nad tem głowę. Nieraz, bywało, rozgniewa się w sekundzie o jedno słowo, nie wiedzieć skąd i za co... Już taką chyba musi mieć naturę.
 — Bo ja nie rozumiem ciebie, mój Franuś...
 — Dajmy pokój. Potem ci to wszystko wyłożę. A teraz i czasu nie mam i...