Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 073.jpeg

 Z tą myślą gniewnie popchnął drzwi przed sobą i znalazł się w oświetlonej izbie.
 — Witajcież! — ozwał się cienki głos kobiecy. — Myślałach, że cię nie ujrzę przed nocą, tak cię cosi stronami wodzi...
 Franek nie odpowiedział nic, zdjął kapelusz i usiadł ciężko na ławie. Rękawem ocierał spocone czoło, odgarnując palcami opadające strączki włosów.
 — Mojego też nie widać. Pojechał do lasu... Żeby go ino nieszczęście nie spotkało jakie, broń Boże...
 — Siostro! — zawołał Franek. Lecz wnet się pomiarkował i, nie dodając więcej ani słowa, opuścił głowę nizko i oparł ją na dłoni.
 Siostra zaś pytająco patrzyła na niego, a nie słysząc nic więcej, zaciekawiła się niemało i bliżej podeszła.
 — Miałeś cosi powiedzieć...
 — Nie.
 — Możeś głodny, bracie?
 — Abo ja wiem!
 Stała jeszcze chwilę przy nim, czekając daremnie.
 — Taka z tobą zawdy gwara... — szepnęła z wyrzutem, i odwróciła się niechętnie ku nalepie.
 Franek po chwili, gdy przechodziła obok