Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 106.jpeg

piekny. Bedzie tam narodu siła, księży i biskupów!
 — Nie bedziesz mi bronił, Jędruś? — przymiliła się Zośka.
 — Kany?
 — Do Ludźmierza.
 — Dzisz, znowu te odpusta! Nimasz to w swojej wsi kościoła?
 — Cóż z tego, że mam? Cały rok do niego chodzę...
 — Bóg cię wysłucha i tu, ino sie pomodlij szczerze.
 — Chciałabych se tam iść do spowiedzi...
 — Możesz i tu, ksiądz zawdy siedzi w słuchanicy.
 — Ale ja wolę do obcego.
 — Cóż to znowu za przebiory? Moiściewy ludzie...
 — Ty nie wiesz, boś nie był na odpuście...
 — Wam odpust w głowie! Jak mnie elementarz... Przewietrzyć sie, obejrzeć światu kawał, napaść oczy księżami — to was ino ciągnie.
 — A choćby, to we święto czas nie taki drogi...
 — Już ty mnie nie przekonasz! Daremne gadanie.
 Zośka już była blizka płaczu, ale jeszcze nie traciła nadzieji, łzy ostawiając na ostatek, gdy insze zawiedzie.