Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/113

 — Bądź pan człowiekiem; ja przysłany tu jestem przez hrabiego Feliksa.
 Pod wzrokiem jego zadrżałem od stóp do głowy; pojąłem, że to co mi miał powiedzieć, straszniejszem było niż wszystko co powiedział dotąd — i wytężyłem siły ducha pod tłocznią cierpienia, by odebrać cios śmiertelny. Chciałem, jak on wyrzekł, pokazać mu się człowiekiem.
 — Mów pan — szepnąłem — mów prędko.
 — Hrabia żąda byś pan raz na zawsze zrzekł się nazwiska Horeckich, do którego praw udowodnić nie możesz; żąda byś opuścił kraj natychmiast, a w zamian ofiaruje...
 — Niekończ pan! — przerwałem. — Straciłem ojca; dzisiaj wiem że nie miałem nigdy rodziny, że pieszczoty któremi mnie otaczano, były kłamstwem i podłością. Ale nazwiska mego ni praw które mieć mogę, nie zrzeknę się nigdy dobrowolnie.
 — Na cóż pan liczysz? — spytał z żywością; — czy chcesz zaprzeczyć stryjowi majątku, który obejmuje wbrew sumieniu może, ale zupełnie prawnie, dopóki nie potrafisz pan złożyć dowodów o których mówiłem?
 Te słowa zawierały dla mnie jakąś nadzieję.
 — Więc sądzisz pan — wyrzekłem — że one znaleźć się mogą?
 — Tu nie chodzi o przypuszczenie moje osobiste — odparł krótko.