Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/146

 Rzeczywiście myśl o podobnym związku nie przeszła przez głowę kamerdynera; jednak rad był że ją hrabia wypowiedział, chociaż nawet i szyderstwem; to pochlebiało jego demokratycznej dumie, i uprawniało wysokie jego żądania.
 Przez chwilę trwało przykre milczenie. Teraz Horecki nie szukał na nie pretekstu, nie sięgnął po papiery ani po filiżankę, tylko głowę opuścił na piersi. Sztuczna powaga i sztuczna wesołość odbiegły go w jednej chwili; teraz komedja mieniła się w dramat. Trzeba było mówić na serjo, wspominać przeszłość którą chciał zapomnieć, i wznawiać wiecznie hańbiący targ o milczenie człowieka, który wiedział za wiele.
 — Dajmy pokój próżnym słowom Ciarkowski; mów wyraźnie ile żądasz?
 Ale właśnie kamerdyner pierwszy żadnej cyfry wymienić nie chciał; więc wyrzekł pusząc się coraz bardziej.
 — Mówiłem już panu hrabiemu, że tu pieniądze nic nie znaczą.
 Nerwowy dreszcz niecierpliwości przebiegł twarz hrabiego.
 — Dobrze więc — odparł hamując się z trudnością, — już ja postaram się o męża dla Andzi.
 — Zbytek łaski pana hrabiego.
 — Więc czegoż chcesz w końcu? — zawołał Horecki przywiedziony do ostateczności.