Strona:PL Wells - Kraina ślepców (zbiór).pdf/22

ców i nawodnione pola, gdzie zstępował mrok, i nagle poczuł gwałtowne wzruszenie. Począł dziękować Bogu z całego serca za to, że zachował mu wzrok.
 Usłyszał nagle głos, nawołujący go od strony wioski:
 — Hop, hop! Bogota! Chodź tutaj!
 Powstał, uśmiechając się do siebie. Chciał pokazać wreszcie tym ludziom, jakie przysługi oddaje wzrok. Będą go szukali, ale nie znajdą.
 — Czy nie masz zamiaru ruszyć się z miejsca, Bogota? — zapytał głos.
 Nunez zaśmiał się skrycie i zszedł z drogi na czubkach palców.
 — Nie depcz trawy, Bogota! Nie wolno!
 Nunez nie słyszał szmeru własnych kroków. Zatrzymał się, zdumiony.
 Właściciel głosu biegł do niego po dziwacznym bruku.
 Nunez wstąpił znowu na chodnik.
 — Jestem — powiedział.
 — Dlaczegoś nie przyszedł, kiedym cię wołał? — zapytał ślepy. — Czy trzeba cię prowadzić, jak dziecko? Czy nie słyszysz chodnika, kiedy chodzisz?
 Nunez roześmiał się.
 — Ależ ja go widzę — odpowiedział.
 — Niema takiego słowa: „widzę“ — rzekł ślepy po namyśle. — Daj spokój temu głupstwu i chodź za mną, tam, gdzie będziesz słyszał moje kroki.
 Nunez poszedł za nim, trochę zagniewany.
 ...Mój czas nadejdzie — pomyślał.
 — Nauczysz się wszystkiego — zapewnił go ślepiec — trzeba się wielu rzeczy nauczyć na świecie.
 — Czy nikt wam dotychczas nie powiedział, że w kraju ślepych — jednoocy są królami?