Strona:PL Wells - Kraina ślepców (zbiór).pdf/56

Ta strona została uwierzytelniona.

— Santa robić trak, trak! chuhaha! — i zarżał donośnym śmiechem.
Ale Holroyd myślał o stworzeniach na krytej barce, o stworzeniach, posiadających oczy i mózgi.
Cała ta sprawa wydawała mu się nieprawdopodobną, pomyloną i błędną, ale — co robić? To zagadnienie wzrosło niepomiernie następnego dnia, kiedy kanonierka zawinęła wreszcie do Badawy.
Okolica — z krytemi zeschłem listowiem domami i oborami, z młynem do mielenia trzciny cukrowej, owiniętym przącą się roślinnością, z małą zatoczką, otoczoną krzewami i trzciną — okolica drzemała spokojnie w porannym upale; nie widać było ani śladu człowieka. Co zaś do mrówek — za małe były, aby z tej odległości dało się je dostrzec.
— Cała ludność zwiała — oświadczył Gerilleau — ale weźmy się do roboty. Puść pan syrenę, niech gwiżdże! I Holroyd począł huczeć i gwizdać.
Tymczasem kapitana ujęły wątpliwości najgorszego rodzaju.
— Możemy robić tylko jedno — powiedział wreszcie.
— Cóż takiego? zapytał Holroyd.
— Nawoływać i gwizdać dalej.
Tak też i uczynili.
Kapitan chodził po pokładzie i gestykulował; widać było, że myśli tłoczą mu się w głowie. Z warg jego wyrywały się niepowiązane słowa. Zdawał się wygłaszać mowę przed jakimś urojonym trybunałem hiszpańskim czy portugalskim. Wprawniejsze obecnie ucho Holroyda odróżniło coś tam na temat amunicji. Nagle kapitan wyraził swoje wątpliwości po angielsku.
— Mój drogi Holroydzie... — zaczął i urwał. — Co można wogóle na to poradzić?...