Strona:PL Wells - Kraina ślepców (zbiór).pdf/63

góry za poważnie — powiedziałem — to jest drobiazg; należy je brać na wesoło.
 Spojrzeli na mnie okrągłemi ze zdziwienia oczyma.
 — Nie bawi mnie wcale cały uroczysty zamęt, jaki dokoła tego wszystkiego czynicie. Alpiniści dawnego autoramentu szli w góry z kijem, liną i lekkiem sercem. Taki też jest i mój stosunek do tych spraw.
 — Ale nie nasz! — powiedział jakiś ugotowany na czerwono bohater wysokogórski, cały w pęcherzach i z łuszczącą się skórą. Powiedział to w sposób, który miał być miażdżący.
 — Mój pogląd jest słuszny — powiedziałem pogodnie, wypuszczając kłąb dymu z mojej higjenicznej fajki.
 — Jak pan będzie miał trochę więcej doświadczenia, osądzi pan trafniej — rzekł inny przywiędły młodzieniec, z małą, szarą bródką.
 — Doświadczenie nigdy mnie niczego nie nauczyło — odpowiedziałem.
 — To widać — powiedział ktoś i odwrócił się. Przyjąłem to z idealnym spokojem.
 — Mam zamiar pójść na Märderberg, nim stąd wyjadę — rzekłem z flegmą i wywołałem sensację,
 — A kiedyż pan wyjeżdża?
 — Za tydzień albo coś w tym guście.
 — To nie jest wspinaczka, na którą może się ważyć turysta w pierwszym roku — powiedział łuszczący się jegomość.
 — Pan już zupełnie nie ma na to danych.
 — Żaden przewodnik z panem nie pójdzie! Zwarjowany pomysł.
 — Przechwałki.
 — Chciałbym widzieć, jak on to zrobi!