Strona:PL Wyspiański - Kazimierz Wielki.djvu/8

Ta strona została uwierzytelniona.
IV.

O snu! długiego snu! O Sławo! Sławo!
O Dolo ty! płynąca wielką rzeką!
O Losie ty! wulkanną rwiący lawą,
O Wieki! — jak się bezpowrotne wleką...
Potęgo! surm wojennych grzmiąca wrzawą.
O łzy! te, co radością trysłe cieką,
O serce! — jak miłoście światy kruszą!
O Snu! błogiego Snu! O Sławo-duszo!

V.

Zaszedłem w jakieś równiny przedwieczne
bez kresu, łąki stepowe, kwieciste;
niebo nademną rozwiło swe mleczne
drogi i gwiazdy paliło złociste;
gwiazdy po za mną szły na drogi wsteczne,
olbrzymie koła zakreśląc koliste;
a ja łąk stepem bezkreśnym w Milczenie
idę i ducha wiodę w zapomnienie.

VI.

Już poraz gwiazdy przedemną zgasały,
nad łąką mglista zawisła opona
chmur płowych, które nieruchome stały.
Obręczne światła, zanim które skona,
tęczowo jeszcze na gęstwie mgieł drżały,
gasnąc; — już dal je chłonie nieskończona.
Już kresy wieczne, dla dusz pastewniki,
pojące wonią ziół, — już i strumyki,