Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/132

zegarek, ten łańcuszek i breloki, to pamiątka od mej żony z czasów, kiedy jeszcze szalała za mną... Może jeszcze kiedyś przebaczy mi moje winy... Ale nigdyby mi nie przebaczyła rozstania się z tem cackiem, z którem łączy ją wspomnienie miłości... Kazała mi przysiądz, gdy mi go dawała, że go zachowam dla jej syna, jeżeli nie będziemy mieli dzieci...
 — Cały romans czuły!... — wyrzekł Klaudyusz drwiąco.
 — Zapewne, ale będę potrzebował swej żony w swoim czasie i nie chcę jej zranić śmiertelnie dla takiej bagateli. Ogranicza mnie w wydatkach, to prawda, ale zresztą moja to wina, nadużywałem jej zaufania, przepuściwszy trzy czwarte jej posagu. Ale gdy będę uległy, wkrótce pogodzę się z żoną i będę mógł dostać w swe ręce resztę. Rozumiesz mnie.
 — Rozumiem, że masz słuszność — odparł Klaudyusz, który wziął zegarek i przyglądał się brelokom, jako amator.
 — Prawdziwe klejnociki.. To kosztowało sporo pieniędzy.
 — Tak.
 Robert wskazał na jeden z breloków.
 — Spójrz na tę pieczontkę to prawdziwe cudo...
 — Lew, trzymający w szponach szmaragd... Cyzelowany ręką mistrza.
 — Szmaragd jest nowoczesny, ale oprawę przypisują Benvenutowi Cellini...
 — Doprawdy to możebne... Co znaczą te dwie litery H. N. wyryte? To nie twoje cyfry.