Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/159

 Ryszard Verniere pociągnął oficera marynarki do swego gabinetu i znów ucałowali się w nieprzepartem wzruszeniu przyjaźni braterskiej.
 Kochali się jeszcze w szkole, a lata powiększyły to przywiązanie i wzajemny szacunek.
 — Gabryel... mój drogi Gabryel... A! to ty! — powtarzał bezustannie Ryszard z radością. — Po tylu latach nieobecności. — A! jakim szczęśliwy, że cię znowu widzę.
 — A ja także, przyjacielu mój, najlepszy przyjacielu, mój drogi Ryszardzie! — odpowiedział kapitan, nie mniej wzruszony, niż przemysłowiec. Wszak zjesz ze mną obiad, nieprawdaż?
 — I owszem, skoro tego sobie życzysz.
 — Brawo! Jakże ci jestem wdzięczny, żeś mi sprawił taką niespodziankę. O ilu rzeczach mamy z sobą do pomówienia.
 — Tak, o wielu, a przynajmniej ja.
 — Pomówimy obszernie.. Szkoda tylko, że będziesz miał lichy obiad. Nie uprzedziłeś mnie, miałem jeść sam. Ale kucharka już musi na to poradzić, ażebyśmy nie umarli z głodu. Pozwól mi ją uprzedzić.
 — Czyń, co chcesz, ale to zbyteczne! Jestem pewny, że twój obiad zupełnie wystarczy.
 — Lepiej niedowierzać!
 Ryszard nacisnął dzwonek elektryczny.
 Potem przysunął fotel do kominka, na którym płonął silny ogień, i rzekł do swego przyjaciela:
 — Siadaj.