Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/194

 — Przyjmuję to zadanie, a mój przyjaciel będzie mi wdzięczny...
 — Aż do śmierci! — zawołał Gabryel, ściskając rękę Ryszarda.
 — A teraz — podjął przemysłowiec — nie należy nic pozostawiać przypadkowi — nie wiadomo, kto żyć będzie, a kto umrze; przyjmuję depozyt, ale muszę go zapisać w swych książkach na czyjś rachunek...
 — To prawda — odrzekł oficer marynarki.
 — Ale tu się zaczyna kłopot — ciągnął dalej Ryszard. — Zrozum mnie dobrze, pani Weroniko. Potrzeba, dla rodziny pana Savanne, dla pamięci jego żony, ażeby nikt w świecie nie mógł podejrzewać istnienia dziecka, które Henryk Savanne mógłby nazywać siostrą.
 — O! tak, niech tajemnica będzie dobrze zachowaną, nie przez wzgląd na mnie, ale dla mego syna, dla mego brata, którzyby nie mogli zachować dla mnie szacunku! — zawołał Gabryel. — Pani Sollier, odwołuję się do szlachetności pani.
 — Tajemnica będzie zachowana, przyrzekam panu — odpowiedziała Weronika.
 — W jakiejkolwiekbądź okoliczności?
 — Tak... Przysięgam na grób Germany i na głowę Marty!..
 — O! dziękuję! dziękuję!
 — To wcale nie usuwa trudności — wtrącił Ryszard Verniere.
 — Czy wzmianka — Depozyt nieznajomego wystarczyłby w tych książkach? — zapytał Gabryel.