Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/226

 — Stój! — szepnął Grivot. — Poznajesz?
 — Tak — odpowiedział Robert — to wejście do mieszkania osobistego Ryszarda.
 I wskazał budynki po prawej stronie.
 Po lewej w głębi podwórza mieścił się pawilon, zamieszkany przez odźwiernę.
 Grivot przyjrzał mu się uważnie.
 Rolety były zapuszczone, nie dawało się widzieć żadne światło.
 Majster wydobył z kieszeni pęk kluczów i, podając je wspólnikowi, rzekł:
 — Oto trzy klucze... Największy otwiera drzwi budynku, ten średni drzwi od gabinetu, a najmniejszy kasę. Weź je...
 — To ty ze mną nie wchodzisz? — spytał Robert trochę zmieszany.
 — A któżby pilnował na dworze?. Czy można wiedzieć, co się stanie? Przecie musisz być uprzedzony, gdyby coś zaszło niespodzianego.
 Klaudyusz wyciągał ku niemu wciąż klucze.
 Robert się wahał.
 — Jakto, znowu ceremonie i to przy takiej dobrej sposobności? — wyrzekł majster, widząc brak stanowczości w swym wspólniku. — Jesteś u drzwi majątku i pozostawiasz je nieotwartemi... O! to wielką babą jesteś, mój stary! Pomyśl, że jutro zrana pięćset pięćdziesiąt tysięcy franków powędruje do banku, i wtedy będzie już zapóźno. No, no... Naprzód!
 Słowa te ożywiły upadającą energię Roberta.
 Pochwycił klucze i postąpił ku drzwiom mieszkania.