Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/304

 Matylda spojrzała na kuzyna ze zdziwieniem i niepokojem.
 — O! nie — rzekła. — Ale dlaczego mnie o to pytasz?..
 Ujęła go za ręce i mówiła:
 — Na twarzy twojej taki głęboki smutek... Oczy odwracasz... Czy mi zwiastujesz jakie nieszczęście? Czy się co przytrafiło memu ojcu?
 — To nie o niego chodzi...
 — Chwała Bogu!.. Ale cóż to takiego?
 — Droga Matyldo, posłuchaj mnie... Znam twoją, duszę... pełną delikatności. Znam twoje serce... zdolne do wszelakich poświęceń... Odwołuję się więc do tych uczuć, one ci dodadzą siły i odwagi, jakich nam trzeba, ażeby oznajmić Alinie...
 Henryk nie mógł dalej mówić.
 Głos gasł mu w gardle... a grube łzy płynęły po policzkach.
 Matylda raptownie zbladła.
 — Mój Boże!.. przestraszasz mnie... jakąż straszną wiadomość mamy oznajmić Alinie?
 — Ojciec jej nie żyje! — wyrzekł Henryk głucho.
 Matylda krzyknęła przeraźliwie.
 — Umarł? A to jak?
 — Zamordowany!..
 Dreszcz nerwowy wstrząsnął ciałem Matyldy.
 Henryk ciągnął dalej:
 — I to jeszcze nie wszystko!... fabryka jest spalona... majątek skradziony!., dla Aliny nie tylko żałoba, ale ruina!..