Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/420

 — Zobaczycie ją państwo dziś w wieczór, jeżeli raczycie być u nas na obiedzie — odpowiedział Daniel.
 — Z ochotą przyjmujemy — rzekła Aurelia — będę szczęśliwą z ucałowania drogiego dziecka przed moim wyjazdem.
 — Pani wyjeżdża? — zawołał pan Savanne.
 — Tylko na dwa dni, a Robert wytłomaczy panu cel mej krótkiej podróży.
 Robert zabrał głos, a. czytelnicy wiedzą już, co miał powiedzieć.
 Daniel słuchał go z głębokiem wzruszeniem i nie mógł powstrzymać łez rozczulenia, kiedy się dowiedział, jaki udział będzie mieć w spółce córka Ryszarda.
 Wstał i uścisnął ręce pani Verniere.
 — To wielkie, co pani czynisz — rzekł głosem drżącym. — To godne takiego serca jak pani.
 Potem, zwracając się do Roberta, dodał:
 — Nie trzeba tracić chwili czasu. Jutro niedziela, więc nie pójdę wcale do sądu. Chcę pan, ażebyśmy razem obejrzeli place, na których wznosiła się spalona fabryka? Jednocześnie zapoznam pana z kasyerem i głównym majstrem pańskiego biednego brata... panami: Prieurem i Klaudyuszem Grivot, ludźmi uczciwymi i oddanymi... Oni pana objaśnią, jakie umowy były zawarte przez Ryszarda z rządem i osobami prywatnemi.
 — Chciałem pana o to prosić.
 — Czy zna pan w Paryżu budowniczego, któremuby pan mógł powierzyć roboty około odbudowy?
 — Nie.
 — To panu polecę godnego zaufania.