Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/428

 — E! mój komendancie! — odparł mańkut — czy to nie zupełnie naturalne! przecież jedni drugim pomagać winni na tym świecie?
 — To prawda, piękna to zasada, ale jak mało ludzi myśli o stosowaniu jej w praktyce. Więc pożar fabryki był rezultatem zbrodni, a nie wypadku, i właściciel fabryki pan Ryszard Verniere rzeczywiście został okradziony i zamordowany?
 — Tak, mój komendancie, równocześnie z odźwierną, której oto ta wnuczka.
 I wskazał Martę, której to wspomnienie zapełniło oczy łzami.
 Obie panienki ucałowały ją, pocieszając.
 Komendant zaczął wypytywać Magloira, który mu opowiedział pokrótce wzruszające szczegóły z owej nocy zbrodni.
 Kiedy skończył mówić, stary oficer, wzruszony wielce tem opowiadaniem, zawołał:
 — Ależ ty jesteś wyjątkowym człowiekiem!
 — A to dlaczego, mój komendancie? — zapytał naiwnie mańkut.
 — Jakto, dlaczego? Ale dlatego, żeś wziął do siebie tę małą dziewczynkę? Stwarzasz sobie obowiązki, którym twoja katarynka z trudnością będzie mogła nastarczyć... Ale to dobrze, mój dzielny wojaku!.. To podobne do szaleństwa!.. Ale to ci szczęście przyniesie!
 Mówiąc to, komendant otworzył portmonetkę.
 Wyjął monetę złotą i wsunął ją do ręki Marty, której twarzyczka oblała się rumieńcem.