Ta strona została przepisana.
Czerwono-bury z pręgi czarnemi,
Zwolna, schylając łeb swój ku ziemi,
Ryczące stado za sobą wiedzie.
Dalej w odstępach: tu dojne klacze,
Tam źrebiąt tabun igra i skacze;
Owdzie poważne brodate kozy,
Wielbłądy juczne, ładowne wozy,
Pod okiem bacznem co wszędy czuwa,
Cały się tabor w stepy posuwa,
∗
∗ ∗ |
Ludność kirgizka — starzy i młodzi
W spiczastych czapkach — lśniących jerhakach,[1];
Kobiety w czadrach[2] i pstrych kołpakach;
Dziewki i dziatwa, co ledwie chodzi,
Strojno, bogato — wszyscy na koniach.
Młodzież harcuje z boków po błoniach;
A całej hordy zgiełkliwe pienie,
Ryk stad przeciągły, i koni rżenie,
I głos chrypliwy skrzypiących osi —
Echo, daleko w stepy roznosi.
∗
∗ ∗ |
Ludno, wesoło — w pustej krainie. —
Tu słychać pieśni, tam łowców krzyki;
- ↑ Jerhak — suknia męzka ze skóry źrebięcej, włosem na wierzch odwróconej, z obszywkami aksamitnemi jaskrawych kolorów. Sam jerhak, pospolicie bywa czarnego lub brunatnego koloru, krojem zupełnie do tureckich chałatów podobnym.
- ↑ Czadry — zasłony u Kirgizek białe, głowę, wyjąwszy twarz i pół figury, okrywające.
