Grześiu schwytaj jagniątko, przyjmie chętnie Paniątko,
Oddaj jego Matuleńce,
Maryi ślicznej panience,
Józef stary, rad bez miary, z takiej ofiary.
Wojtku ty nabierz siana, podściel w żłobie pod Pana,
Aby niebieską dziecinę,
Uśpić można choć godzinę,
Bo w barłogu nie rzecz Bogu, leżeć przy progu.
Staśko weźmie fujarę, zagra Panu w tę miarę:
Lulu lulu me pieszczoty,
Jezu zbawicielu złoty,
W tym żłóbeczku jak w łóżeczku, śpij kochaneczku.
KOLĘDA 114.
![\relative c' {
\clef tenor
\key f \major
\time 3/8
\autoBeamOff
\stemDown c4 d8 |
c4 a8 |
bes4 \stemUp g8 |
\stemDown c16[ bes] a4 \bar ":|"
\stemUp f16 g a8 a |
\stemDown bes4 d8 |
d16[ c] c4 |
\stemUp f,16 g a8 a |
\stemDown bes4 \stemUp e,8 | g8 f4 \bar "|."
}
\addlyrics { \small {
Wstaw -- szy pa -- sterz bar -- dzo ra -- no,
boć go czczy -- ca ze -- jmo -- wa -- ła,
ja -- ka przed -- tym nie by -- wa -- ła.
} }
\addlyrics { \small {
wy -- szedł z_bu -- dy, wlazł na sia -- no,
} }](http://upload.wikimedia.org/score/p/x/pxvvc66sls3hon2re1wgmwtmbl42twv/pxvvc66s.png)
Wstawszy pasterz bardzo rano,
wyszedł z budy, wlazł na siano,
boć go czczyca zejmowała,
jaka przedtym nie bywała.
Czeka długo, czeka mało,
co sie w polu będzie działo:
Strach go zewsząd obejmuje,
bo śpiewanie z nieba czuje.
Porwawszy się poszedł w pole,
szukając tam w onym dole,
zkąd sie światło podawało,
jakie przedtem nie bywało.
A tak sobie przechadzając,
z podziwieniem rozmyślając,
pojrzy wzgórę, aż Anieli
pod niebiosy są weseli.
Pokój w ziemi ogłaszają,
chwalę Bogu powtarzają:
że zbawienie oglądało
pożądane, wszelkie ciało.
Poszedł prędko z tej doliny
i od bydła do drużyny,
chcąc oznajmić, co sie stało,
po północy nim świtało.
Lecz ich słyszy z Aniołami
krzycząc w polu pod niebami:
bieży do nich już weselszy,
Azaście tu najmilejsi
Braciszkowie moi mili,
nie miałem ci takiej chwili,
jaka sie tej nocy stała,
z czego ziemia radość brała.
Panna Syna cudownego
porodziła niebieskiego.
Róża piękna i lilija
Zbawiciela nam powiła.
Dziś pasterze wykrzykają,
piękne głosy nam wydają,
grają w dudki i multanki,
drudzy czynią wywijanki.
Na kolanach osieł z wołem
klęczy przed nim, a my kołem
