Bard krzyknął życiem!... arfę pod cień biały
Cisnął — i runął jak dąb powalony,
Wichrami zjeżył się bór przerażony
A duchy z bardem na arfie — powiały...
Na barkach niosły arfę złotostróną,
Na niéj bard leżał z bolesną zadumą —
Lecą — nad lasy — wody — wzgórza płowe —
Już świta...
Pieją kury Piłatowe!
Widziałem! fala ludu wzbierająca
W koło niego jak ocean rosła —
Na białych barkach w tryumfie go niosła
Z dumą i szczęściem chwałę mu wtórząca!...
Tron jego z laurów i z róż białych tkany,
Wśród tłumu płynął – jak dawni Bogowie,
A on jak posąg z marmurów ciosany
Co w sercu Bogów zrodzon — w mistrza głowie!...
I tłumy dziewic, i młodzieńców tłumy
Do koła cisnąc się, rzucały wieńce,
Rzucały palmy, piały dumne dumy
Chorałem szczęścia, dziewki i młodzieńce!
