Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (1883) t. 5.pdf/288

Magda nie bardzo chciała temu wierzyć i chodziła do proboszcza na narady, jakby chłopa rozruszać, a on rzeczywiście nie mógł. Brakło mu oddechu, gdy się cokolwiek strudził i krzyże go bolały. Siadywał więc po całych dniach przed chałupą i palił porcelanową fajkę z wyobrażeniem Bismarka, w białym mundurze i kirasyerskim hełmie na głowie, i poglądał na świat zmęczoném, senném okiem człowieka, z którego kości trud jeszcze nie wyszedł. Rozmyślał przytém trochę o wojnie, trochę o zwycięztwach, o Magdzie, trochę o wszystkiém, trochę o niczém.
 Raz gdy tak siedział, usłyszał zdala płacz Franka.
 Franek wracał ze szkoły i beczał, aż się rozlegało.
 Bartek wyjął z ust fajkę.
 — No, ty Franc! co ci jest?
 — Ale, co ci jest?... — powtórzył szlochając Franek.
 — Czego beczysz?
 — Ale co nie mam beczyć, kiedy dostałem po pysku....
 — Kto ci dał po pysku?
 — Kto, jak nie pan Boege!
  Pan Boege pełnił obowiązki nauczyciela w Pognębinie.
 — A on co ma za prawo bić cię po pysku?
 — Juści ma, bo dał.
 Magda, która okopywała w ogrodzie, przelazła przez płot i z motyką w ręku zbliżyła się do dziecka.
 — Cóżeś sprawił? — spytała.
 — Com miał sprawić. Jeno Boege nawymyślał mi od polskich świń i dał mnie w pysk i powiedział, że jak