Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/149

Tak dzień po dniu bez wiatrów tchu, Bez ruchu myśmy stali, Jak malowany statku wzór Na malowanej fali.
Gdzie wzrok twój padł, tam wody świat, A łódź się w ogień zmienia — Wody był świat, gdzie wzrok twój padł, A człowiek marł z pragnienia.	Następuje pomszczenie albatrosa.
I morza głąb’ snać gniła już! O, Chryste! cóż się stanie? Mulisty płaz leniwie lazł Po mulnym oceanie.
A wśród tych mąk, gdzieś spojrzał, wkrąg Ognie umarłych płoną: Widziałeś toń, jak olej wiedźm, Niebieska, białą, zieloną.
A w naszych snach, nieszczęścia duch Głuchemi straszył słowy, Że nas na dziewięć sążni w głąb Od strefy gna śniegowej.	Towarzyszył im jakiś duch; jeden z tych niewidzialnych mieszkańców naszego planety, nie pochodzących ani od dusz ani od aniołów; o czem dowiedzieć się można u Żydowina Józefa i u konstantynopolskiego platończyka Michała Psellusa. Duchów tych jest mnoga liczba i niema lądu ani morza, gdzieby nie było z nich jednego lub więcej.
U wszystkich nas wyschnięta krtań, I język już bez władzy, Zamarł już głos, jakby nam kto Nasypał w gardziel sadzy.
Ach! co za wzrok mi każdy śle I jak się do mnie zbliża!	W rozpaczy swej załoga okrętowa chce całą winę zwalić na