Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/071

Dla twoich wdzięków, dla twych przymiotów
Każdy choć w ogień polecieć gotów,
 Daj dobre słówko, o pani!

Który z nas godzien (choć wszyscy życzą)
Posiadać twoją miłość dziewiczą,
 Wybierz po dobrym rozmyśle;
A gdy jednego z grona wybiorą,
Reszta nieszczęsnych pójdzie z pokorą,
 Pójdzie — utopić się w Wiśle!

Jęczą, wzdychają, czysto waryaci —
Biedna dziewica przytomność traci,
 Spuściła oczki i słucha;
Nie wie, jak pozbyć czułą gromadę,
Więc prosi w myślach o dobrą radę
 Ojca i Syna i Ducha.

Duch święty radą wspomógł dziewicę:
Przez jej urocze, lecz blade lice
 Przebiegły krasne kolory;
Skinęła rączką drobną i białą,
I wznosząc oczki, rzekła nieśmiało:
 Moje wy czułe amory!

Jak was nie kochać, powiedzcie sami?
Każdy o miłość prosi ze łzami,
 Każdy jak z Wosku odlany;
A taki kształtny, hoży, stateczny,
A taki dobry, a taki grzeczny,
 Choćby przyłożyć do rany.

Lecz jak was kochać, moi panowie?
Dziś wiecie sami, że Tatarowie
 Kraj najechali w drużynie —
Mieczem i ogniem grożą ojczyźnie.
We krwi niewinnej i w spaleniźnie
 Biedna ojczyzna zaginie.