Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/178

Gdy głuszy go ciągle przechodniów gromada,
 Co liczy pieniądze.
Lecz silne, strzeliste śpiewanie słowicze
 Przemagać poczyna.
Wóz tętni po bruku... O, ja go przekrzyczę!
 Tak myśli ptaszyna.
I nutą wciąż wyżej a wyżej wystrzela,
 Góruje głos młody!
Przypomniał swe chwile dawniejsze wesela,
 Swe chwile swobody.
Przypomniał swój gaik i lube wieczory
 Pod gęstą kaliną;
Przypomniał serdeczne, długie rozhowory
 Ze swoją jedyną, —
Jak budząc się ze snu, przed jutrznią, przed słońcem,
 W mgle rannej lał trele,
I głosem królując nad ptactwa tysiącem,
 Był zawsze na czele!
Przekrzyczę, prześpiewam niesforne te gwary,
 Pomimo hałasu!
Do wyższej, do wyższej nastroję się miary!
 Tak myślał syn lasu.
Lecz bardziej a bardziej łoskotów grzmią krocie,
 Bruk miejski wciąż dudni;
A jakby na przekór, w ulicznej ciasnocie
 I ludniej, i ludniej.
Ów, drugi przechodzień swe kroki zatrzyma
 I słucha pieśniarza;
Pochwała tem bardziej pierś jego rozdyma
 I zapał rozżarza.
Niebaczny! twój tryumf opłacasz zbyt drogo, —
 Cóż ciżby brukowe?
Zdobędziesz ich oklask, lecz płakać nie mogą
 Ich oczy matowe.
Słuchaczów, co płaczą łezkami rozkoszy,
 Potrzeba ci właśnie;