Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/408

A gdzie Hanna, Katarzyno?
 Gdzie się Hanna chowa?
Pokaż prędzej mą jedyną,
 A czy żywa? zdrowa?
Jeszcze żyje... duszę chroni,
 Ale bardzo chora;
Chodźmy, Marko! chodźmy do niej!
 Oto jej komora!
Marko ledwie poznać zdoła,
 Gdy ją ujrzał z progu.
Chodźże prędzej! — ona woła —
 Dzięki-ż Panu Bogu!
Pochwalona Pani Nieba,
 Przenajświętsza Matka!...
Katarzyno! mnie potrzeba
 Mówić z nim bez świadka.
Wyjdź z komory choć na chwilę!...
 Wyszła Katarzyna.
Widzisz, Marko! ledwiem w sile
 Przemówić... do syna.
Oto, synu, spowiedź skryta
 Moich dni ostatka:
Jam nie prosta tu najmita,
 Ale twoja... matka...
I osłabła, i złamana
 Padła na wezgłowie.
Marko upadł na kolana,
 A ona znów powie:
W cudzej chacie... tu, jak w grobie,
 Zeszła młodość cała...
Byle tylko być przy tobie,
 Jam pokutowała...
Marko zemdlał... zbladło lice,
 Zbiegli się doń chatni...
Gdy się ocknął — pokutnicę
 Ujął sen ostatni.

---