Strona:Poznań ostoją myśli polskiej.pdf/48

Ta strona została uwierzytelniona.

obywatelstwa Wielkopolskiego, które zdołało sobie uświadomić, że dla Polski literatura i sztuka wogóle ma całkiem inne znaczenie, aniżeli w życiu jakiegokolwiekbądź narodu, że w sztuce, a przedewszystkiem w literaturze zdołała się przechować w promiennej mocy i sile dusza narodu, gorące pragnienie, by Poznań podjął się tej dostojnej misyi i w tym przerażającym odmęcie „walącego się domu“, „ginącego świata“ podtrzymał zagrożony byt umysłowości Polskiej i stał się znowu dla życia duszy narodu prawdziwą „Ostoją“, Araratem, na którym w spokoju osiąść może arka myśli polskiej.
I, pomne wielkich i dostojnych czynów swych ojców, znalazło się grono obywateli wielkopolskich, które pod nazwą „Ostoi“ założyło spółkę wydawniczą, mającą na celu teraz właśnie dać pisarzom polskim – których twórczość w obecnych warunkach została zatamowaną – możność wydawania ich utworów, przyjść im tem samem z doraźną materyalną pomocą, a społeczeństwu polskiemu dostarczyć karmy duchowej, której potrzebuje teraz więcej, niż kiedykolwiek.
Ta jedna, jedyna, z potrzeb duszy narodowej porodzona myśl i zrozumienie najistotniejszego obowiązku obywatelskiego wobec narodu, były drogowskazem przy zakładaniu „Ostoi“.
„Ostoja“ zatem nie jest przedsiębiorstwem kupieckiem – wprost przeciwnie: odruchem myśli obywatelskiej, by umożliwić i uniezależnić byt materyalny myśli polskiej od wszelkiej spekulacyi, nierozłącznie związanej z każdem przedsiębiorstwem nakładniczem.
„Ostoja“ nie uznaje w dziedzinie umysłowości polskiej żadnych tak zwanych kierunków, nie czyni różnicy między tak zwaną „starą“ sztuką, a „modernistyczną“, bo sztuka jest tylko jedną i niepodzielną i tą jedynie, w której człowiek szuka treści i nadwartości swej własnej duszy i duszy swego narodu – „Ostoja“ wreszcie nie popiera żadnych tendencyi, ani też nie jest na usługach